Achter het raam

Ik zit hier, achter het raam. Een slokje thee.
De regen vormt kleine kringetjes in de sloot.
Het is windstil.
Hier binnen ook.
De klok tikt zachtjes op de achtergrond.

Ik kijk naar de mensen die voorbij vliegen.
Winterjassen, dunne vestjes, dikke truien, want niemand weet waar ze goed aan doen.
Hele slingers fietsen.
Jonge moeders. Slungelige tieners.
Hier en daar een vastgebonden hond.
En soms is er niemand.
En ik zit hier, achter het raam.
Nog een slokje thee.

Grote passen om de trein nog te halen.
Schattige roze fietsjes.
Auto’s. Afremmen, schakelen, rotonde.
Iedereen gaat ergens heen. En ik zit hier, achter het raam.
Nog een slokje thee.

De minuten kruipen voorbij.
Een meeuw vliegt rondjes, rusteloos.
Een stoet kinderen in gele hesjes huppelt voorbij, grote rugtassen op en neer wiebelend.
Ik hoor ze niet.
Want ik zit hier, achter het raam.
Nog een slokje thee.
 
Ze zien mij niet.
De hele wereld glijdt aan mij voorbij als een stil toneelstuk waar niemand de hoofdrol heeft.
Opgesloten in een glazen vissenkom.
Zij of ik?
Waar doen we het allemaal voor?

Laatste slok thee.
En dan zit ik niet meer achter het raam.
De dag roept. Hoop roept. Liefde roept.