Ik zit hier!

Het is een lange dag. Ik ben om 5 uur opgestaan, heb 8 uur gewerkt, en stap met moeie benen en een leeg hoofd van m'n fiets af. Met m'n werkkloffie aan slof ik de supermarkt door en vind op de automatische piloot waar het brood en de groenten liggen. Ik moet nog koken, en de avond heb ik ook volgepland. Het leven is allemaal niet zo'n drama, maar ik ben gewoon op.

Ik had geen grote tas mee, dus m'n armen omhelzen de boodschappen als een baby, en er steekt wat stoplicht paprika uit m'n handtasje. Lichtelijk geirriteerd dat de cassière er zo lang over deed loop ik richting de uitgang. Dan zie ik hem. Hij zag me eerst. Bolle, rode wangetjes naast een puntig snuitje draaien zich naar me toe, en glimmende lichtblauwe oogjes richten zich op mij. Hij krijgt een grote glimlach op z'n gezicht, en vol trots steekt hij z'n borstje vooruit. "Ik zit hier!" straalt hij, en hij wiebelt z'n kontje wat heen en weer. Zijn benen steken nauwelijks uit over de rand van de houten picknickbank die hij in beslag heeft genomen. Hij was zo volmaakt gelukkig met z'n plekje. Mijn hart smelt. Ik krijg zelf een grote glimlach op m'n gezicht en zeg wat liefs terug. Tevreden en gelukkig kijkt hij mij na en richt zich vervolgens op de klant achter mij.

Ik krijg de glimlach niet meer van mijn gezicht wanneer ik de glazen schuifdeur uitloop. Ik weet niet waarom het me zoveel doet, maar mijn hart voelt zich veel lichter dan toen ik die deur naar binnen liep. Daar moet ik ook wel om lachen. Maar op de fiets, zoals dat vaker gebeurt, heb ik weer een denkmomentje. Ik zie mezelf zitten op dat bankje, volledig gelukkig en geborgen. Ik besef hoe ontzettend graag mijn Vader wil dat ik zo, net als dat kind, bij Hem kom zitten. Als ik daar zit, zo blij, dan  stroomt dat over, en dan roep ik trots en stralend naar iedereen: "Ik zit hier!" En misschien kan ik dan het hart van iemand anders ook een beetje optillen.