24 04 2018
Papa
In mijn nieuwe huis heb ik een plachtig plekje voor het raam, waar ik elke ochtend als een nieuwsgierig omaatje de mensen op straat van een afstandje kan bewonderen. Om de hoek staat een grote basisschool, en rond half negen zie je dan ook hele rijen aan ouders met kinderen voorbij komen. Het is zo'n vertederend gezicht, grote stoere papa's met een roze rugzakje in hun ene hand en een vrolijk drentelende kleuter met wiebelende staartjes aan de andere hand.Vanochtend kwam dit tafereel enorm sterk bij me binnen. Ik genoot van de vertrouwende blikken in de ogen van de kleintjes en de liefdevolle glimlachen van de ouders. Ik moest lachen om het rennen wat ze samen deden (elk op hun eigen manier) om de druppels van de motregen te ontwijken. Ik zag de vaders in hun eentje terug komen, onderweg om de dingen te gaan doen die stoere papa's altijd doen. De nostalgie begon al vanuit mijn tenen omhoog kruipen, maar voordat die echt aankwam besefte ik dat ik die fase nog niet ontgroeid ben en dat dat ook nooit zal gebeuren.
Ik heb nog steeds een hele grote en stoere Papa. Hij is de aller, allerleukste Papa.
Ik mag bij Hem achterop de fiets zitten. Ik zit veilig vast, verstopt achter zijn grote rug, terwijl Hij mij meeneemt.
Hij brengt me op school om te leren, maar ik hoef nooit écht afscheid van Hem te nemen, want ik weet dat Hij altijd in de buurt blijft en me komt halen als dat nodig is.
Hij is trots op de tekeningen die ik voor Hem maak, ook als oudere kinderen het misschien niet zo mooi vinden.
Hij is gek op knuffels.
Hij maakt me aan het lachen, en als ik moet huilen mag ik mijn hoofd tegen zijn borst leggen en troost Hij me zoals alleen Papa's dat kunnen.
Hij geeft mij al het goede.
Hij zal mij nooit slecht of oneerlijk behandelen, want Hij is rechtvaardig.
Ik mag alles aan Hem vragen, want mijn Papa weet alles! Ik snap alleen niet altijd wat Hij bedoelt, maar ik ben nog klein.
Hij is geduldig met mij en weet wat ik aankan.
Hij kent me als geen ander.
Ik lijk op Hem! En als ik later groot ben wil ik precies worden zoals Hij.
En Hij offert zichzelf op voor mij, zodat dat mogelijk is…
Het is zo mooi. En toch gedraag ik me nog zo vaak als een opstandige tiener; ik schaam me voor mijn Vader en luister niet naar wat Hij wil. Ik neem zijn gezag niet serieus en twijfel aan wat Hij zegt. Geef me dat geloof als van een kind, Heer!
Ik kan het eigenlijk nog steeds niet bevatten. Maar het is één van de meest bijzondere waarheden in mijn leven, dat ik de Almachtige God, de prachtige Schepper van het universum, mijn Papa mag noemen.
En ik mag Hem ook nog eens delen met jou.